“Verzorgers vergeten vaak dat aandacht tweerichtingsverkeer is.”
“Aandacht is zeg maar mijn ding”, zou schrijfster Pauline Cornelisse zeggen.
Mensen aandacht geven is voor mij heel natuurlijk.
Hoi, ik ben Inge Graus (1974), een in Limburg geboren en getogen caregiver.
Ik woon in Maastricht, gelukkig getrouwd, moeder van twee prachtige kinderen.
Ook ben ik zus, vriendin en collega.
Zo vervul ik nog een aantal rollen, elk vraagt van mij de nodige aandacht.
Zij, hij, hun, hullie,
Van mijn zestiende tot mijn drieënveertigste ben ik mantelzorger geweest.
Met plezier en toewijding heb ik 27 jaar voor mijn zieke moeder gezorgd.
De laatste jaren kwam daar ook de zorg voor mijn vader en schoonouders bij.
Daarnaast was ik dus moeder en vrijwilliger. Zorgen deed ik niet; ik ‘was’ het.
Pas na het overlijden van mijn (schoon)ouders mocht ik mezelf centraal gaan zetten.
Ik wist toen niet zo goed wie ik was, wat ik verlangde en wat ik nodig had.
Eigenwaarde(n)
Eerlijk gezegd voelde ik me in eerste instantie wat verloren in mezelf.
Ik heb hulp gezocht bij het (her-)ontdekken van wie ik ben en waar ik voor sta.
Aandacht voor mezelf was de sleutel tot het hervinden van mijn eigenwaarde(n).
Mijn kernkwaliteiten bleken zich te centreren rondom het begrip ‘aandacht’.
Ook waarden als harmonie, rust, menselijkheid zijn ermee verbonden.
En de kwaliteiten: focus, concentratie, verbindend en onderscheidend vermogen.
Eigen baas
Ik ben die persoon die mensen het gevoel geeft erbij te horen.
Dat deed ik op de lagere school al, door bij gym het gepeste jongetje te kiezen.
Mensen die buiten de groep vallen, betrek ik er weer bij.
Ik ben ook gemotiveerd door eigen ervaringen, met name op de werkvloer!
Mijn werkervaringen zijn voor mij de drive geweest om voor mezelf te starten.
In bijna elk bedrijf waar ik gewerkt heb, waren er ‘aandacht en waardering issues’.
Ik weet dus hoe het is om:
Door je eigen baas genegeerd te worden, te midden van je collega’s
Geen steun te krijgen van je leidinggevende bij lastige beslissingen
Om van de ene op de andere dag afgedankt te worden
Om in een beoordelingsgesprek afgemaakt te worden terwijl je het hele jaar door niets dan lof krijgt voor je werk
Om vertrouwenspersoon te zijn voor collega’s die door hun teamleider niet gehoord worden – wat mij niet in dank werd afgenomen door mijn leidinggevende
Om vertrouwenspersoon te zijn voor klanten omdat ze door het personeel en/of de baas van de zaak niet gehoord worden
Om als coach voortdurend van cliënten te horen hoe de aandacht die ik ze gaf de belangrijkste drijfveer voor heling en verandering was
Een zaak van aandacht
Aandacht geeft ons het gevoel er toe te doen. Dat we meetellen, belangrijk zijn, het verdienen om gehoord en gezien te worden, ons gewaardeerd en geliefd te voelen.
Het schept bestaansrecht. Aandacht is een vorm van waardering, erkenning en respect.
Aandacht geven is zó eenvoudig, en zó lastig – zeker in een drukke, verwarrende tijd. Een beroep doen op een aandacht expert is erkennen dat jij vindt dat jouw zaak bestaansrecht heeft. Dat ook jij telt.